بررسی تاثیر روش محدودیت درمانی حرکتی بر روی کیفیت زندگی،عملکرد و دامنه حرکتی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی بزرگسال

زمینه و هدف: سکته مغزی نوعی اختلال عصبی با شروع ناگهانی است که در اثر آسیب به عروق مغزی اتفاق می افتد و در بین این افراد 50% همی پلژی هستندکه 53%-23% وابستگی کامل یا ناقص در فعالیت های روزمره زندگی دارند. محدودیت درمانی حرکتی یکی از روش های درمانی برای بیماران سکته مغزی است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش محدودیت درمانی حرکتی بر روی کیفیت زندگی، عملکرد و دامنه حرکتی اندام فوقانی بیماران سکته مغزی بزرگسال می باشد.روش بررسی: این تحقیق به روش مداخله ای و تصادفی روی 15 بیمار صورت گرفته است. حرکات اندام فوقانی سمت سالم بیماران 3 روز در هفته و برای 8 ساعت با اسلینگ ارتوپدی محدود شد.دو ساعت از 8 ساعت را به انجام تمرینات آموزش داده شده توسط درمانگر در اندام فوقانی درگیر می پرداختند. مدت زمان مداخله 6 هفته بود.یافته ها: نتایج آزمون t زوجی نمره ی کل کیفیت زندگی با استفاده از تست 36short form قبل و بعد از استفاده از روش محدودیت درمانی بهبودی معناداری را نشان می دهد ( 008/0=p). همچنین نتایج آزمون t زوجی نمره ی عملکرد اندام فوقانی با استفاده از تست box█ قبل و بعد از استفاده از روش محدودیت درمانی معنا دار بوده است( 009/0=p). نتایج آزمون t زوجی نمره ی دامنه حرکتی اکستنشن اکتیو مچ دست و اکستنشن آرنج سمت مبتلای اندام فوقانی بهبودی معناداری را نشان نمی دهند) 227.(p=/نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که روش محدودیت درمانی حرکتی با سه مکانیسم کاهش عدم استفاده از اندام مبتلا و همچنین پلاستی سیته عصبی و بهبودی سلامت روانی و جسمانی بیماران احتمالا می تواند باعث بهبودی کیفیت زندگی و عملکرد دست شود و این روش می تواند در کار بالینی باعث بهبودی و پیشرفت کیفیت زندگی این بیماران در کلینیک های توانبخشی شود.